Érase unha vez un unicornio con nariz vermello. Todos os seus compañeiros de clase ríanse del porque o seu nariz era de cor.
Un día chegou á clase e el era totalmente guapo e os seus compañeiros
quedaron asombrados. O unicornio ríase deles porque era moito máis guapo que
eles. Ata que eles decidiron vingarse e rompéronlle o corno. El morreu. Desde
entón el é unha fantasma que pola noite rompe os cornos dos seus amigos. Un
día, un quedou esperto para quer quen era o que rompía os cornos dos demais.
Era el, o unicornio sen cornos.
A fantasma do unicornio perseguiu ao outro para poder romper o seu corno,
pero as fantasmas non corren moi rápido; por iso, a través dos séculos,
adoptaron a capacidade de atravesar as paredes. Grazas a ese superpoder, a
fantasma logrou romper o pescozo. Si, o pescozo. A fantasma non rompera o
corno, rompera o pescozo. Foi moi desagradable de principio, pero despois
decatouse de que ía a romper todos os pescozos e, así, acabar co mundo. Tras un
ano sendo esta temida fantasma, só lle quedaba un pescozo por romper. Cando a
fantasma chegou ao último pescozo o unicornio convenceuno para que parase.
Quedou moi enfadado porque non obtivera o seu obxectivo; aínda que o
convenceran, quería vingarse. Aínda que tiña moito noso, aguantouse; iso de ter
un amigo gustáballe. O unicornio, por certo, chamada Lilia non paraba de
arrincar pescozos. Lilia dixo:
- Encántame arrincar pescozos!
Non paraba, e seguía, e seguía, ata que un día parou e dixo:
Xa é moi aburrido.
E foi a súa casa, comeu e foi durmir.
Ao día seguinte volveu a facer o mesmo.
Todo era un soño de Leo, un neno doutro conto do mundo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario